پرتـــگاه بُغض

شعری بخوان که داغ مرا تازه تر کند
سازی بزن که شعر مرا شعله ور کند

چيزی نمانده تا لبه پرتگاه بغض
چيزی بگوکه حال دلم را دگرکند

راهی بزن که غصه سرآيد به سادگی
زان پيش تر که مرغ سحر ناله سر کند

چنگی بدل نمی زند آنی که می رود
چنگی بزن که بردل تنگم اثر کند

اينک هزاره هاست که تنها نشسته ام
شايد هوای مهرت از اين سو گذر کند

طرفی نبست خاطرما از خروش و خشم
باشد که خامشای توام بارور کند

بيهودن بود بودن و در خود فرو شدن
شاد آنکه با توباشد و بی خويش سرکند

زان پيش تر که غـرقه بدريای غم شوم
چيزی بگوکه حال دلم را دگرکند