گــــــواهــی

رانده ام، مانده ام و بی فردا
قصه ام آنچه با تو گفتم نيست
هيچ چيزم به کس نمی ماند
هيچ کارم شبيه آدم نيست

دارم اينجا....چگونه بايد گفت
کم کم از خود کناره می گيرم
وقتی از چشم خويش می نگرم
آنچه بودم - دريغ- کم کم نيست

پشت سر جاده ها خراب شده است
راهها رو به چاهها دارند
پيش رو، لحظه ها و ثانيه ها
گذرد از پلی که محکم نيست

آخر اينجا، شما که می دانيد
کسی از زندگی نمی گويد
اين کوير برشته ی تشنه
جای فواره های در هم نيست

دل ديوانه اام کپک زده است
دارم از خود کناره می گيرم
عمه، يادش بخير که می گفت:
دل بی غم درون عالم نيست

با ش تا با تو گفتگو دارم
همزبان، همزمان ِ بيگانه
همه حرفهای عالم نيز
همه حرفهای آدم نيست

گاه رعد لحاف ابری سخت
آسمان را به گريه می آرد
تا ببينی که پشت خاموشی
آنچه ناگفته مانده هم کم نيست