اين بوف کور بی فردا

با ياد صادق هدايت

اين بوف ِ کور بی فردا از جان ما چه می خواهد
ايمان و نان ما برده ست، از خوان ما چه می خواهد

آواز شوم مسمومش آزرده است گيتی را
اين هرزه از جوانان و جانان ما چه می خواهد

فرهنگ و نام ايران را آلوده با سيه کاری
ديگر زما و فرهنگ و ايران ما چه می خواهد

شوريده با سبک مغزی بر هر ترانه نغزی
اين ديو هرزه از شور پنهان ما چه می خواهد

ما را ز ساحل دريا، لب تشنه بازگردانده ست
از خوش خيالی و خوی عريان ما چه می خواهد

غيراز خرابی و خواری، خامی و مردم آزاری
هرگز نباشدش کاری، از جان ما چه می خواهد

راهی نمانده جز آهی، گويی که بسته هر راهی
اين تيره لکه ی ننگ از، دامان ما چه می خواهد

نه آب مانده نه نانی بر سفره های ايرانی
از سفره های بی آب و بی نان ما چه می خواهد

چيزی نمانده در جايی از آن دم مسيحايی
اين ديو از بقايای ِايمان ما چه می خواهد

ای دست های پنهانی درآرمان ايرانی
اين بوف کور بی فردا از جان ما چه می خواهدِ