درکنــــار هم

دوستان، دوستان، درنگ کنيد
زخم اين بار واقعاً کاريست
و ببخشيد اگرکه شعرم باز
مثل بارگذشته تکراريست

ما چگونه برای هم باشيم
وقتی از هم هميشه بيزاريم
بهتر از من شما که می دانيد
همچنان عصر، عصر بيزاريست

دستهای مرا بگير ای دوست
دست خود را گذار در دستم
باش تا در کنار هم باشيم
آنچه با نام ماست کفتاريست

چاره ای نيست، چادری برسر
سر به سر می گذارمش يکسر
روز و شب آنچه می رود برما
همه از دردهای ناچاريست

زن که باشی اگر دلت خواهد
- چی ميگی، دل بخواهی است مگر؟
دل کجا؟ زندگی کجا؟ اين جا
زندگی نيست چارديواريست

قصه ای تازه نيست، می دانم
تا جهان بوده اين چنين بوده ست
تا چنين است و می تواند بود
زيستن در جهان گرفتاريست

گاه برق جرقه ای زيبا
می نوازد مشام خاطره را
گاه روی دوچرخه ای کوچک
شادی کودکانه ای جاريست

ولی آدم بزرگها انگار
با حساب و کتاب می خندند
گريه هايشان عجيب نامفهوم
خنده هاشان نشان بيماريست

من تو را سخت دوست می دارم
اين کجايش گناه دارد و ننگ
دستهای مرا بگير و ببر
اين چه شکلی ز معصيت کاريست